Nie zapomnij mnie

David Sieveking, znany polskim widzom z filmu David chce odlecieć, w unikalny i bardzo intymny sposób, pełen groteski i humoru, portretuje swoją 73-letnią matkę, która – jak miliony ludzi w Europie – zapada na chorobę Alzheimera i powoli zapomina o świecie, w którym żyje. Choroba zaczęła się u niej nagle i niespodziewanie. Na Święta Bożego Narodzenia matka zapomniała o prezentach i świątecznym obiedzie. Z czasem było już tylko gorzej. Reżyser pokazuje nie tylko postępujące, degeneracyjne upośledzenie jej układu nerwowego, które w efekcie skutkuje powolnym otępieniem, lecz również sposób, w jaki matka funkcjonuje w rzeczywistości.

Rodzice Davida byli w latach 60. XX wieku aktywnymi członkami ruchów studenckich i żyli w tzw. „otwartym związku”. Teraz ich wzajemna relacja jest poddana testowi, ale dzieje się to w dramatycznych okolicznościach. Zmiany, które przyniosła choroba matki, zmuszają rodzinę do wiwisekcji stosunków, jakie panują wewnątrz rodziny, ujawnienia ukrytych dotąd konfliktów i nieporozumień, a przede wszystkim – znalezienia dla nich rozwiązań. Nie jest to łatwe wyzwanie, które paradoksalnie zbliża członków rodziny na nowo i zmusza do głębokiej refleksji nad prowadzonym dotychczas życiem, a także otwiera chorą kobietę na świat.

Sieveking w sposób niezwykle szczery i pełen subtelności pokazuje nie tylko swoją matkę, ale również własną niezwykłą kronikę rodzinną. Robi to z ironią, szczerością i nieudawaną miłością, zachowując intymny klimat: filmując w naturalnym oświetleniu kamerą z ręki. Dzięki temu tworzy obraz, w którego centrum znajduje się nie tragiczny portret chorej na Alzheimera kobiety, lecz niezwykle barwna, energiczna i ciekawa osoba, która zapada na nią wbrew własnej woli i – choć nie jest jeszcze martwa – powoli odchodzi od ludzi i świata.