Faith i Branko

Faith jest brytyjską akordeonistką, która przyjechała na kilka miesięcy do małego serbskiego miasteczka, żeby nauczyć się tradycyjnej muzyki romskiej. Branko to lokalny skrzypek zmagający się z cukrzycą, wychowywany przez nadopiekuńczą ciotkę i twardo stąpającą po ziemi babkę. Różni ich niemal wszystko: w niej zakorzeniony jest brytyjski kolonializm, w nim – serbski patriarchat. Słabo znają swoje języki, jednak wspólne muzykowanie zbliża ich do siebie na tyle, że zakochują się w sobie. Tytułowych bohaterów poznajemy w momencie, w którym Faith staje przed dylematem: wracać wraz z przyjaciółmi do domu czy postawić wszystko na jedną kartę i zostać w Serbii z ukochanym?

Catherine Harte towarzyszy Faith i Branko przez ponad siedem lat, w trakcie których rozwija się związek i kariera muzyczna duetu – od grania na wiejskich imprezach w Serbii, przez pracę w brytyjskim cyrku aż po występy na festiwalach muzycznych. Bohaterowie migrują pomiędzy Serbią i Wielką Brytanią, uczą się własnych języków i niezmiennie wspólnie grają i tworzą. Muzyka to ich życie, pasja, praca i język, w którym porozumiewają się najlepiej. Wbrew oczekiwaniom, reżyserka nie skupia się jednak ani na na punktowaniu różnic kulturowych (choć odgrywają tu one ogromną rolę), ani na tropieniu wpływów kariery na związek. Harte konstruuje czuły portret intymnej relacji i przygląda się tajemnicy związku, który trwa pomimo niesprzyjających okoliczności. Choć są oddani muzyce, dla Faith i Branko najważniejsi pozostają oni sami.